در این یادداشت آمده است:
“آقای دکتر کهرام – به کار بردن کلمه مرحوم برایم آسان نیست- دو بار رئیس موسسه رازی شد. اولین بار سال 1384 در بحبوحه یکی از گرمایش های سیاسی کشور البته برای مدتی کوتاه. آن زمان، گرمایشی دیگر به نام ویروس H5N1 (عامل بیماری آنفلوآنزای پرندگان) نیز زمین را درنوردیده بود و هر تلفاتی، به نام آنفلونزای فوق حاد انگاشته می شد چه برسد به تلفات چند هزارتایی پرندگان وحشی در حوالی پلدشت آذربایجان غربی (رود ارس)!
پس از برگشتن از پلدشت دکتر کهرام مرا خواست و علت تلفات را پرسید و قول هر چه خواستیم داد و عمل کرد.
برایمان سخت بود، نتیجه آزمایش های متعدد، عامل بیماری را غیر از ویروس H5 نشان دهد، ولی خب، نبود. این موضوع را هم PCR روشن کرد و هم آزمایش های دیگر.
شاید کار خدا بود که ماه رمضان آن سال، با ورق زدن معکوس کتاب به بیماری بوتولیسم رسیدیم. دو سه هفته ای بیشتر طول نکشید آنتی سرمی تهیه شد و آزمایشی برپا و جواب گرفتیم؛ اما نه آنقدر زود که به دکتر گزارش بدهیم. او دیگر رئیس موسسه نبود. اما بهر حال “هل جزا الاحسان الا بالاحسان”. حسی نداشتم اتفاقی افتاده! شماره ای گیرم آمد و به ایشان زنگ زدم و گزارش دادم.
چرخ چرخید و او بار دیگر رئیس موسسه رازی شد و باز من در آزمایشگاه آنفلوانزا همان دلگرمی همیشگی را از ایشان دریافت کردم، با همان گشاده رویی و مناعت طبع و نیز با همان احترام به کاری که انجام می دادیم.
بعد از آن در حالیکه دیگر رئیس موسسه نبود به یکباره زنگ زد (سال 1396) و پرسید “می توان برای H5 واکسن تهیه کرد؟ گفتم آخه…..! گفت “نه، منظورم از لحاظ تکنیکی است”. گفتم اگر موسسه رازی نتواند این واکسن را بسازد کجا خواهد توانست! رفت مجلس و تصویبش کرد و گفت بفرمایید.
اما آخرین تماس ایشان اسفند 98 بود. از علت تلفات تالاب میانکاله پرسید. گویا از او خواسته بودند موضوع را پیگیری کند. اقداماتی که در موسسه انجام داده بودیم و اطلاعاتی که داشتم را گزارش دادم و گفتم تنها شباهت این بیماری با مورد مرگ پرندگان در “ارس”، این است که علت مرگ، آنفلوانزا نیست…
و خداحافظی کرد. آخرین کار؛ آخرین وظیفه شناسی و آخرین خداحافظی.
خدایش بیامرزاد. روحش شاد و یادش به خیر.
منبع:روابط عمومی موسسه رازی
انتهای پیام/